Mijn Oma zei het al vele malen: “Het kan niet altijd feest zijn jongen…”. En zo blijkt dat vandaag ook maar weer eens. Want het zonnetje van de afgelopen week heeft ons vandaag verlaten en daarvoor in plaats hebben we regen kado gekregen. Mmmmmmm…  🙁
 
Direct bij de start van de dag kijken we al tegen een muisgrijze lucht aan, iets wat we na afgelopen week haast niet meer gewend zijn. En wanneer we op de fiets klimmen voegt zich daar een lichte miezerregen bij. Zo’n regen waarbij je denkt:”Zal ik mijn regenjas wel of niet aantrekken?” We besluiten de regenjas niet aan te doen en duiken met onze fietsjes gelijk de pittige heuvels achter Goslar in. De rit verloopt best goed, het gedruppel zit ons niet in de weg. 

Door de bossen in de regen….

Vanaf het rustieke plaatsje Oker gaat de beuk er in: Hier gaat de route bijkans verticaal omhoog. Met onze zwaar beladen rijwielen lukt het soms maar moeizaam om over de blubberige paden te rijden. Op een enkel stukje moeten we daarom afstappen, terwijl ook lopend de fiets voortduwen hier een dingetje is. Maar we houden er lol in, het landschap blijft mooi en er wacht straks een warm Gasthof op ons.
 

Miezer wordt geplens

Gaandeweg  de dag neemt de regen toe. Daar merken we eerst niet zo veel van omdat de route grotendeels over met bomen overdekte bospaden verloopt (of wat daar voor doorgaat. Op enkele stukken zijn alleen de routebordjes een herkenningspunt, wij zouden daar zelf niet zo 1-2-3 een fietsroute in ontdekken). Maar zodra we het bos bij Ilsenburg verlaten merken we toch wel dat het harder is gaan regenen.

Op de voormalige grens van Oost- en West Duitsland

We eten een lekker broodje bij de lokale bakker en zetten onze tocht voort. Opnieuw wacht een lange Waldweg op ons, richting het einddoel Wernigerode.  We fietsen ons lekker warm op een langdurig stijgende weg, het afdalen is wel wat tricky op de glibberige hobbelweg met keien en gaten. De regen is inmiddels overgegaan in plens. Regenkleding is hard nodig, alhoewel Petra liever zonder fietst en dus tot op de draad nat wordt. We schieten nog snel een foto op de plek waar zo ongeveer de voormalige Oost-Duitse grens gestaan moet hebben.Dat hebben we dan toch maar weer gehaald!
 

Aankomst bij gesloten Gasthof.

In Wernigerode maken we de laatste kilometers naar ons Gasthof, waar we druipend aankomen voor een gesloten deur. Gelukkig geeft de eigenaar ons telefonisch de toegangscode door zodat we wel naar onze kamer kunnen. Daar volgt een uitgebreide douche-en opdroogsessie in dit -ietwat verlepte- old style Gasthof. We verbouwen de hotelkamer tot een soort droogcentrale van broeken, shirts en zelfs de tent die we langs de gordijnroeden van de kamer ophangen.  De kamer lijkt daardoor meer op een Chinese wasserette 😉

Gelukkig hoeven we ’s avonds niet meer op pad voor het eten, in het Gasthof wordt een fatsoenlijke daghap geserveerd.  Zo komt er een eind aan een regendag die overigens voldoende mooie momenten wist te bieden. Maar eerlijk is eerlijk: fietsen met de zon op je bol is toch leuker, al was het alleen al doordat het landschap er zoveel fraaier door wordt.  

De tandjes zullen op elkaar moeten: Morgen wacht ons een dag die waarschijnlijk van het begin tot het einde plensregen gaat geven. We zullen zien. Op ons wacht een luxe resort van (jawel) Van der Valk. Gaat vast goed komen!