‘Raindrops keep fallin’ on my head……’  De openingszin van dit wereldberoemde liedje is o zo van toepassing op onze fietsdag. Van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat: Het was vandaag één grote plensbui. Meer kunnen we d’r niet van maken. Toch een verslag!
Wanneer we omstreeks 10.00 uur ons Gasthof in Wernigerode verlaten komt de regen al met bakken uit de lucht. René voorspelt dat we op de volgende straathoek wel doorweekt zullen zijn, maar zelfs die voorspelling blijkt achterhaald, want al bij het opladen van de tassen is dat het geval. We stappen toch enigszins monter op de fiets om een tocht van 56 kilometer te gaan maken naar Meisdorf.

Blubber en wildwater

Eerst tokkelen we nog door Wernigerode waar het ons opvalt dat dit best een bezienswaardig centrum heeft. Vervolgens gaat de route -net als voorgaande dagen- het bos in. Dat nu blijkt niet een echt succes te zijn. De bospaden zijn getransformeerd tot moeilijk doorwaadbare blubbersporen met daar tussendoor vele gaten en grof gesteente. Dat fietst voor geen meter.

We rommelen dapper door tot het plaatsje Blankenburg waar we ons bij de lokale bakker melden voor een opbeurend bakkie. Echt blij wordt de bakkersvrouw niet van ons bezoek, logisch, want we veroorzaken een ordinair waterballet in de zaak. Na afloop van ons bezoek krijgen we nog een kritisch generaliserende opmerking over Nederlandse toeristen toegesmeten; tijd om op te stappen dus.

We rijden verder op de Radweg R1 -route en zien dat de onophoudelijke hoosregen opmerkelijke vruchten begint af te werpen. Kleine vriendelijke bosbeekjes gedragen zich ineens als wildwaterstromen die takken en stenen meesleuren.

De Radweg R1 verandert in een rivier

Wanneer we bij het klooster van Michaelstein aankomen belanden we op de weg zelf in heuse rivier. Verontruste bewoners bellen net de brandweer die een een paar minuten later met groot materieel komt aanzetten. Iets verderop wordt ons geadviseerd de route door de bossen te laten voor wat-ie is. Een man vertelt ons dat de weg aldaar onbegaanbaar is geworden en wijst ons met een onbegrijpelijke routevariant naar ons einddoel.

In de bossen bij Heimburg: een kabbelend beekje wordt een steeds woestere rivier

Gelukkig brengt de Garmin fietscomputer van René uitkomst, die loodst ons langs de ondergelopen bossen. We besluiten sowieso de officiële route te laten voor wat het is, de fraaie bospaden zijn nu niet leuk meer. We bedenken zelf een route die over doorgaande autowegen leidt; iets wat we normaal gesproken nooit zouden doen maar nood breekt wetten. Hier kunnen we tenminste fatsoenlijk doorfietsen, het langs scheurende verkeer nemen we maar voor lief.
 

Van der Valk

In Gernrode onderbreken we de rit voor een broodje, ook hier laten we de bakker met een drijfnatte vloer achter. Daarna rijden we de resterende 13 kilometers weg en melden ons om 15.30 uur bij Schlosshotel Meisdorf, een filiaal van -jawel- het onvolprezen Van der Valk concern. We halen de sleutel op bij de receptie, die ook terstond een watergeschenk van ons krijgt. Daarna volgt een heerlijk moment : Lekker douchen en bijkomen van deze doorweekte dag…..
 
Terugkijkend is dit wel een merkwaardige etappe geweest. Zoveel regen is niet echt leuk, maar we zijn geen moment echt chagrijnig geweest. De temperatuur was vandaag gelukkig redelijk, en na enige tijd merk je van dat geplens steeds minder. Dus al met al was het wel te doen. Maar eerlijk is eerlijk: We hebben veeeeel liever een lekker zonnetje op de bol!
 
Inmiddels hebben we op het (overigens bijzonder grote) hotelkloostercomplex een fijn plekje gevonden. Dit luxe resort heeft o.a. een zwembad en sauna. Aantrekkelijk genoeg om een dagje te blijven. Aangevuld met de wetenschap dat het morgen weer langdurig gaat plenzen hebben we daarom een nachtje bijgeboekt. Een dagje even geen gefiets dus. Donderdag weer verder!