Het is 01.00 uur. ‘Highway To Hell’, het onvergetelijke nummer van AC/DC, schalt snoeihard door de speakers. Extreem vals gezongen door de slechtste zanger van Frankrijk. Wanneer houdt dit feest nou eens op? Blijkbaar zijn de feestvierders (slechts een stuk of 15 in getal) nog niet aan hun bedje toe. Enkele dijenkletsers schallen nog door de speakers, daarna besluit het zangertje er toch maar mee op te houden en keert de rust op de camping terug. 

Ondanks de wat kortere nachtrust proberen we enigszins op tijd ons kampementje in te pakken. Het plan is om de Rivier de Lot achter ons te laten en een stuk verder in de richting van de Dordogne te komen. Tegen 10 uur stappen we op de fiets en verlaten ‘ons’ dorpje. De route is net als eergisteren aangenaam, er valt genoeg te bekijken en landschappelijk is de omgeving mooi.

Zweten geblazen

Het weer is overigens vandaag een factor van belang. De voorspellingen gaven daags tevoren al stevige zomerse waarden aan, en dat blijkt maar al te zeer te kloppen. Nog voor twaalven is de thermometer opgelopen tot 36 graden. En dan, zo weten we, krijgt heuveltje-op-fietsen een heel andere dimensie. De rimpelingen die we in het landschap tegenkomen zijn totaal niet hoog, maar ze zijn er wel voortdurend. En met een brandende zon, vrijwel geen wind en nog heel wat heuveltjes voor de boeg krijgt het moreel het wat zwaarder te verduren.  Wanneer we met verhitte hoofden het dorpje Salles bereiken volgt al snel de capitulatie; daar zit een camping met alles wat we nodig hebben dus besluiten we na 34 km al te stoppen. 

Op de terrassencamping Des Bastides krijgen we een mooie schaduwplek met dito uitzicht, en onze lunch bestaat uit een oer-Hollands broodje kroket. De eigenaar van de camping blijkt Nederlandse roots te hebben ?. De rest van de middag vieren we op de best denkbare plek: Aan de rand van het zwembad.  

Naar het soiree

s Avonds besluiten we ons volgens goed Frans gebruik ook maar eens in een soiree te storten. Dit keer een pizza-soiree. Voor 14 euro’s krijgen we 3 gangen en een drankje, daar gaan we dus niet zelf voor zitten te rotzooien bij de tent.  Net op het moment dat alle gasten zo’n beetje klaar zitten voor de start van het eetfestijn breekt er een stevige plensbui los. Paniek op het terras. Binnen is er te weinig plek, dus staan er veel mensen onder een klein afdakje. Daarna volgt een chaotische avond met nog eens 3 stortbuien en hollende mensen. Wij zien er absoluut de lol van in en zien toch nog kans best lekker te eten. Veel plezier hebben we ook om de Franse restauranthouder die als een soort Louis de Funes langs alle tafeltjes holt om zijn gasten met een praatje tevreden te houden. 

Tegen 23.00 uur stopt de regen even en gaan we snel ons tentje in. Het voorste gedeelte van de tent staat blank, dat zien we morgen wel weer. Eerst even maffen…!