Vandaag gaan we weer verder, op weg naar het einddoel Verona. We verlaten het schitterende stukje Alpenland van Silvaplana, en koersen nu af op Italië! We vermoeden dat de etappe die op ons wacht qua fietsinspanning een makkie gaat worden, want zoals we in ons fietsboekje lezen gaan we hoofdzakelijk afdalen. Spannend onderdeel van de route is dat we via een heuse pas gaan afdalen, en dat hebben we op Alpenhoogte nog nooit op de fiets gedaan. We zullen zien!

Om 10.00 uur zitten we op het stalen ros, begeleid door een stralende zon. We zetten koers richting de Maloja Pas, die een kilometer of wat zuidwaarts ligt. Tot aan de pas dalen we – met een formidabel uitzicht – heerlijk gestaag af, zonder al te veel bij te trappen. Voor aanvang van onze rit waren we wat ongerust over het feit dat we de weg moeten delen met het drukke verkeer van en naar St. Moritz. Maar dat blijkt reuze mee te vallen, het is zondagmorgen en waarschijnlijk daardoor lekker rustig op de weg. Opmerkelijk detail is dat we onder de weinige passerende auto’s zeker 3 Maserati’s, minstens 10 Porsches en een Aston Martin telden  😯 .

En dan naar beneden

Na een minuut of 20 bereiken we het begin van de Maloja Pas. En onze mond valt open: Wat een waanzinnig mooi natuurgebied is dit, en wat is die Pas ongelofelijk steil….. Onder ons zien we een groot aantal haarspeldbochten tegen de bergwand aangeplakt. Dat gaat nog wat worden…

Weergaloos natuurschoon: de start van de Maloja Pass

Na de onvermijdelijke landschapsfoto’s te hebben gemaakt storten we ons op de Pas. Gemiddeld 12.5% daling, en sommige haarspeldbochten lijken wel bijna 45 graden helling te hebben. Maar wat is het vooral gaaf. We zwieren heerlijk onze bochten door, vliegen naar beneden en weten ook nog het nodige van de prachtige omgeving mee te krijgen. Van achter ons rijdende auto’s hebben we maar weinig last; we hebben van de afgelopen dagen geleerd dat je als fietser niet te bescheiden moet zijn en gewoon je ruimte moet pakken. De meeste auto’s wachten dan keurig op een geschikt moment om je in te halen. Ga je met de fiets heel strak langs de kant van de weg zitten, dan wordt je juist ondersteboven gereden door automobilisten die denken “dat het nu wel ff kan”.

Bij de grens

Beneden gekomen moeten we even ontladen. Wat is dat top zeg, zo’n Pas rijden. Deze rit nestelt zich moeiteloos in de top 3 van mooiste ervaringen van alle fietsvakanties. Gaan we in de toekomst nog eens doen! We stappen weer op en vervolgen onze route naar de Italiaanse grens. Ook weer een plezierritje want doorlopend dalend. En ja hoor, daar is de Grenspost. Fotoooooo!

Toch wel trots dat we op de fiets naar Italië gereden zijn vervolgen we onze weg naar het eindpunt, camping Aquafraggia bij Borgonolo. Onderweg drinken we onze eerste Italiaanse cappuccino (heerlijk?) en rollen de laatste kilometers weg naar de camping. Daar zijn we al om 13.00 uur, dat komt ervan als je geen slag hoeft te fietsen en alles vanzelf gaat.

Schilderachtig: het Italiaanse plaatsje Bondo langs de rivier Mera

De camping is klein en eenvoudig maar wel knus. We krijgen een plekje aangewezen onder de bomen, en da’s fijn want het is ondertussen loeiheet geworden. Maar zelfs onder die bomen blijven we ons gek zweten. De oplossing ligt letterlijk om de hoek: Op 50 meter naast de camping stort een prachtige waterval van de bergwand af, en we zien de nodige Italianen met klapstoeltjes en koelboxen die richting oplopen. We pakken onze badspullen en brengen een heerlijke middag bij de prachtige waterval door. De aanwezigheid van een gezellig terras maakt het feestje helemaal af. En omdat we toch in Italië zijn…..  s’ Avonds even een pizza eten aan de overkant van de weg. Ciao!

Petra zoekt verkoeling bij de Cascate Acquafraggia