Vandaag verlaten we de camping in Litomeriče, die na een verblijf van 2 dagen al vertrouwd is gaan aanvoelen. Je begint de buren enigzins te herkennen, je ziet wie er komt en wie er gaat. Inmiddels hebben we enkele mensen leren kennen, o.a. de bijzonder humoristische klusjesman Klaas uit Zaandam en 2 Duitse stellen. Onder hen ook de twee kleurrijke heren die gisteren nog een lesje ’tent bouwen’ van Petra kregen. Een vrolijk gevariereerd gezelschap dus, waarmee we de nodige lol hebben gehad.
 
Maar vandaag gaat de reis weer verder. We verlaten de Elbe en trekken de ‘binnenlanden’ van Tsjechië in. Tot nu toe voelde de fietsrit langs de Elbe als een betrouwbare toeristische route aan, maar dat gaat vanaf nu misschien wel anders worden. We gaan de lokale route CT6 langs de rivier de Öhre volgen, waardoor we na 3 dagen in het kuuroord Karlovy Vary hopen uit te komen. We hebben geen idee hoe het met die route gesteld is, daar zullen we in de komende dagen achter gaan komen.
 

Onnodige klim

Voor Jan Doedel aan het klimmen, maar wel een fraai uitzicht 🙂

De eerste ervaringen met de route zijn vrij aardig. De trip is vrij duidelijk bewegwijzerd en loopt over redelijk begaanbare wegen. Minder prettig is dat we soms over wegen worden gestuurd waar behoorlijk hard gereden wordt door het overige verkeer.  Hierdoor bekruipt je zo nu en dan een tamelijk onveilig gevoel. Maar goed, het weer is prachtig en de omgeving niet onaardig, dus niet zeuren!
 
Ergens halverwege de route gaat er toch iets mis. De aanwijzing langs de weg is niet duidelijk, daarom volgen we de richting die de Garmin van René ons wijst. We belanden daardoor op een vrijwel onbegaanbare karrenspoor dat behoorlijk steil omhoog gaat. En dat ook nog eens héééél lang duurt. Het zweet breekt aan alle kanten uit als we de fiets in de volle zon steeds meer te voet omhoog moeten duwen. Is dit nog leuk?

Boven aangekomen wijken de bomen en zien we dat we echt een heel eind geklommen zijn. Maar we zien ook dat dit totaal overbodig was, de omgeving is vrijwel vlak terwijl wij tegen de enige aanwezige helling zijn opgejaagd. Als toetje lukt het ook niet om lekker naar beneden te roetsjen want de weg is bezaaid met kuilen en grote stukken steen. Dat wordt dus weer lopen….
 

Naar het hotel

Net voordat het echt niet meer leuk aanvoelt hervinden we onze route. Vanaf nu gaat het beter en rijden we over een vrolijk gevarieerd aanbod van wegen (w.o. diverse tuinpaden, grindwegen, bospaadjes,  een semi-snelweg,  een gatenkaasweg, een10 minuten geleden geasfalteerde weg etc.) in de richting van het eindstation voor vandaag, de stad Louny. Hier willen we een hotelletje boeken, want campings zijn in de omgeving niet te vinden.

Tegen 15.00 uur rollen we Louny binnen. De eerste gang is daar naar de lokale ijssalon om de verhitte hoofden te koelen met een lekker ijsje. Daarna  zoeken we een geschikt onderkomen. Dat vinden we in hotel Union, een net verblijf met de uitstraling van licht vergane chique.  Na de welverdiende douche wandelen we nog een rondje door het centrum van deze aardige, maar verder niet bijzondere plaats.

We sluiten de dag af met een heerlijk hapje eten. En natuurlijk met een slaapje in een zacht bed. Ook niet gek na zoveel dagen kamperen….