Op het moment van schrijven kijken we vanaf het hoog gelegen terras van de camping uit op de grens tussen Duitsland en Oostenrijk. Morgen verlaten we Bayern, en fietsen we langs de Donau het land van de Alpen binnen! Vandaag precies 3 weken geleden stapten we thuis op voor de start van onze tocht. Grappig om te realiseren dat we morgen zo maar Oostenrijk binnen rollen.

Al op tijd verlaten we deze dag de camping waar we overnacht hebben, dit na een ontbijt genuttigd te hebben dat wordt verzorgd door de campingeigenaar. Normaal gesproken maken we ons ontbijtje zelf wel, maar door het ontbreken van een naburige bakker besluiten we van de campingservice gebruik te maken. Dit ontbijt stelt uiteindelijk niet ze veel voor, we hebben de indruk dat de eigenaar een deel vergeet te serveren omdat hij het te druk heeft met andere campinggasten uit te leggen hoe de wereld in elkaar steekt. Inmiddels hebben we er onderweg al een paar van ontmoet: Bayerische macho-mannen die precies weten hoe alles werkt en hoe het universum draait rond het centrum dat Bayern heet.

Een tierende lederhose

Precies zo’n exemplaar komen we twee uurtjes later weer tegen wanneer we besluiten een koffiebreak te houden. Op het terras staat een in lederhose geklede uitbater luidkeels aan zijn 2 klanten uit te leggen dat het begrip klantvriendelijkheid toch echt in deze buurt is uitgevonden. Spijtig genoeg zet hij ons een kop koffie voor met bedorven koffiemelk. Wanneer wij  hiervan enigszins onderdanig melding maken komt de lederhose bij onze tafel staan. Hij pakt René zijn koffielepel af, roert met grote golven door de koffie totdat alle brokstukken naar de bodem van het kopje verdwijnen.  Hij sluit af :”So, alles klar!”  om daarna zijn gesprek over klantvriendelijkheid  bij de andere tafel voort te zetten.

Wij worden hier niet vrolijk van, leggen afgepast geld op tafel en lopen naar onze fietsen waarna we luidkeels door de lederhose tot de orde geroepen worden. “20 cent te kort!!!!” We gaan de discussie maar niet aan dat we precies betaald hebben wat er op de menukaart staat. Tegen deze Ariër ben je kansloos. Bij het wegfietsen horen we nog iets achter ons aan denderen in de trent van “Scheisseholländer“. Basil Fawlty uit de roemruchte serie ‘Fawlty Towers’ blijkt dus nog te bestaan. Hij heeft zich nu vermomd als Duitser met een lederhose aan en is te vinden op het adres Donaustrasse, Niederalteich. Begrijp me overigens niet verkeerd: We hebben het prima naar ons zin in deze streek, waar gelukkig ook veel vriendelijke mensen ons pad kruisen. 

En door!

Kunnen we verder nog wat melden? De reis verloopt voorspoedig. Het fietsen langs de Donau is niet bepaald zwaar, los van een enkel talud dat soms behoorlijk steil op- of afgereden moet worden. De omgeving is wisselend van schoonheid. Soms met mooi uitzicht op beboste heuvels, soms vlak langs de autoweg met druk verkeer. Diverse keren kruisen we drukke snelweg A3 tussen Munchen en Passau.

De tocht verloopt vlotjes, en omstreeks 14.00 uur al bereiken we camping Drei Flüssen in Irring, zo’n 9 kilometer buiten Passau.  De rest van de middag lezen we lekker een boekje en genieten van het zeer zonnige weer.  ’s Avonds doen we een hapje en een drankje op het terras. Na afloop van de maaltijd doen we nog een kleine bedevaart naar de grot van de Heilige Bernadette. Normaal gesproken moet je hiervoor naar Lourdes, maar de campingeigenaar heeft het ons makkelijk gemaakt door zo’n voorziening op de camping zelf aan te leggen… 🙂

Zo is er weer een dag voorbij en staan we morgen op het punt het land van ‘Anton aus Tirol” in te karren!

Lees over de ‘dure eed’ die de campingeigenaar zijn moeder op het sterfbed deed