“Wie Zeurt Krijgt Een Beurt” is een gezegde bij ons in de straat. Een waarheid als een koe. Maar mag ik toch even zeuren? Het is dezer dagen te warm. Veel te warm. Niet alleen Nederland heeft met een hittegolf te maken: Ook de Oostkant van Frankrijk zucht , kreunt en steunt onder het geweld van de brandende zon. Temperatuur vandaag: Bijna 40 graden. Gefietst: 78 kilometer. Hoeveelheid zweet onderweg verloren: Enkele liters?

We zijn vandaag wat vroeger dan normaal opgestaan, in een poging de voorspelde warmte iets voor te blijven. Om 08.45 uur rijden we daardoor bepakt en bezakt van de camping af, maar niet nadat we onze Nederlandse buren bedankt hebben voor de hulp gisteravond bij dat ‘kokend water akkevietje’. Toen René de inhoud van ons kookpannetje over zijn voet kreeg stonden de buren er snel bij om verbandmaterialen te leveren. Erg vriendelijk. Wat vandaag van dit voorval resteert is een zere voet met een forse blaar en enkele vuurrode tenen. Straks even op zoek naar een farmacie voor wat brandzalf, daarna gaat-ie wel weer.

Leeglopen op de helling

En zo gaan we op stap voor de volgende etappe. Tot hoe ver we vandaag komen hangt af van de warmte, maar we hopen toch wel in de buurt van Colmar te kunnen komen. Opgewekt gaan we op pad, het is nu nog draaglijk qua temperatuur. Maar die opgewektheid is van korte duur, want al snel achter onze startplaats Molsheim doemt er een heel steile helling op. Zwaar zwoegend klimmen we tegen de 13% heuvel op terwijl de zon op ons bol brandt. Boven aangekomen baden we letterlijk in het zweet; niet echt lekker met nog een dagje fietsen voor de boeg. Achteraf blijkt dit gelukkig de meest heftige helling van de dag te zijn geweest.

De eerstvolgende 30 kilometer gaat heuveltje op-heuveltje af. Op zich goed te doen, alleen die zon….? Het wordt langzaam maar zeker snikheet, terwijl er vrijwel geen schaduw op de route te bekennen is. Wat ons op de been houdt is echter het formidabele landschap. Wat een prachtig gebied doorkruisen we vandaag. We volgen de EuroVelo Route 5, die vrijwel parallel loopt aan de Elzasser ‘Route Du Vin’. En aan de naam van die route is niets overdreven, want ruim 70 kilometer lang zien we eindeloze druivenvelden. Nooit geweten dat er zoveel wijngaarden in de Elzas zijn. En kastelen! En ooievaars! En prachtige beboste heuvels!

De dorpjes waar we doorheen rijden zijn stuk voor stuk schilderijtjes. Prachtig, al die stokoude vakwerkhuizen en de nauwe straatjes. Beslist een gebied om nog eens heen te gaan, maar dan met wat minder warmte graag. We drinken ons vandaag een ongeluk en vullen onderweg nog 2 keer alle bidons bij.

Ons eerste hotel!

De tweede helft van de route is vrijwel vlak en daardoor beter te doen. We besluiten daarom toch door te fietsen naar Colmar zelf. Dat is een toeristisch stadje dat we graag willen zien. Colmar heeft jammer genoeg geen camping, en daarom besluiten we deze vakantie voor het eerst om een hotelletje te boeken. Dat mag ook wel een keer na 11 verschillende campings te hebben bezocht, toch…?

En zo gebeurt het. We vinden in het centrum van Colmar een betaalbaar onderkomen, met (overigens zwaar rammelende) airco! Na ons opgefrist te hebben (we kwamen letterlijk druipend van het zweet het hotel binnen) verkennen we Colmar, inderdaad een zeer toeristisch maar wel gezellig vakwerkstadje. En na een heeeeeeeeeeeerlijk biertje/wijntje en een hapje eten eindigt voor ons een bijzondere warme, maar toch vooral mooie dag.

Landschappelijk is dit tot nog toe de topper geweest. Morgen weer een stukkie; in de verte gloort Bazel?