Warm. Warmer. Warmst. Het lijkt wel een eeuwigheid geleden dat we klaagden over regen en kou. Maar sinds we in Italië zijn aangeland is dat verleden tijd. In Sud-Tirol schijnt de zon uitbundig, en soms zelfs iets te uitbundig.

Vandaag verlaten we redelijk op tijd de camping aan de Kaltersee. De enige vertraging in het opstartproces wordt veroorzaakt door de lange wachtrij bij het distributiepunt van de broodjes en croissants. Maar na een goed ontbijt stappen we positief gemoed op de fiets om uiteindelijk ergens in de buurt van Trento een camping te vinden. Die stad is trouwens niet zomaar gekozen. Wanneer we daar ergens in de buurt overnachten, dan houden we een mooi aantal restkilometers tot aan Verona over om in de 2 laatste dagen weg te fietsen.

Fietsen op de dijk

Dus op pad! En opnieuw laat de omgeving ons niet in de steek. Aanvankelijk fietsen we over mooie kronkelende wegen door een boeiend landschap. Bergen, wijnranken en (toch nog steeds) veel appeltjes. Heel veel appeltjes.

  Niks mis mee. Maar na vrij korte tijd gaan we de dijk langs de Adige volgen. En je weet hoe dijken zijn: vaak heeeeeel lang en rechtlijnig. En in dit gebied zonder al te veel beschutting. Terwijl de zon er stevig op los brandt fietsen we de kilometers weg. 

Maar oei, wat een hitte. Niet normaal, we zweten ons bij 37 graden een ongeluk terwijl er op hele stukken van de route geen streepje schaduw te vinden is. Zo gaat de lol er wel een beetje vanaf. En omdat het vandaag Maria ten Hemelvaart is zijn bijna alle winkels en horeca in Italië gesloten. Dus ff ergens een drankje drinken is ingewikkeld. Uiteindelijk vinden we een terras waar we colaatje met ijsblokjes kunnen vinden. We fietsen daarna dapper door maar krijgen bijna het gevoel een eigen Hemelvaart te organiseren.

Geen camping

Vlak bij Trento is het tijd voor beraad. We lezen dat de camping waar we naar op pad zijn gloednieuw is en geen enkele schaduwplek heeft. Terstond brengen we ons geheime wapen in stelling: Booking.com. Binnen enkele minuten heeft René een appartementje ( met airco!) in de binnenstad van Trento geregeld. Kortom: nu eens géén gekampeer vanwege de kou maar vanwege de warmte.

Het vinden van het appartement is nog wel een dingetje. De eigenaar van de ruimte heeft via de mail een instructie in het Italiaans gestuurd. Onze kennis van die taal is niet erg groot dus Google Translate moet uitkomst brengen. Maar deze software begrijpt de instructies van de eigenaar niet goed waardoor er uiteindelijk een onbegrijpelijke verhaal volgt. René belt daarom vervolgens tot 3x toe de eigenaar, die in zeer gebroken Engels probeert uit te leggen waar en hoe het appartement te betreden terwijl,op de achtergrond de Italiaanse mama haar echtgenoot instrueert wat te zeggen tegen die domme buitenlanders.

De stad in

Welnu: we komen het appartement uiteindelijk binnen, en na een lekkere koude douche en een uurtje luieren zijn we klaar voor een kennismaking met de stad Trento. En die pakt heel goed uit. We krijgen door het centrum van Trento het gevoel eindelijk ‘echt’ in Italië te zijn. De afgelopen dagen waren we natuurlijk allang in Italiaans Tirol, maar eerlijk gezegd is in dat gebied het onderscheid met de Oostenrijkse buren nauwelijks waarneembaar.  Landschappelijk lijkt het gebied sterk op Oostenrijk, terwijl de voertaal naast Italiaans vooral Duits is. Maar hier in Trento proef je de mediterrane sfeer al veel duidelijker. En daar worden we best blij van.

Ons bezoek aan het centrum wordt uiteraard bekroond met een pizza en een lekker borreltje op het fraaie stadsplein. Wanneer we naar het appartement teruglopen begint het te onweren en te regenen. Heerlijk, hopen dat het afkoelt en de benauwdheid een beetje uit de lucht gaat. Dat maakt het fietsen morgen hopelijk ook een stuk makkelijker!