Eergisteren werden we tijdens het ontbijt op de camping verrast door een pittige regenbui, waardoor we de tent uiteindelijk zeiknat hebben moeten inpakken. Hoe fijn is het dan wanneer je op de volgende camping precies tijdens het opbouwen van de tent wéér een stortbui om je oren krijgt?

En dat terwijl de dag nog zo prettig is verlopen. Na een fijn ontbijt stappen we op de fiets voor de rit naar ons volgende doel, het pittoreske plaatsje Warburg. Daarvoor overbruggen we vanaf Paderborn een afstand van goed 70 kilometer en volgen we de loop van de Diemel, een klein riviertje dat door de droogte van de afgelopen weken momenteel niet zo heel indrukwekkend is. 

Warburg

Mooie omgeving

Maar indrukwekkend is wel de omgeving waar we door fietsen. Direct achter Paderborn begint het landschap te golven, tijd om de heuvels in te gaan! Vanaf nu is het landschappelijk nog meer genieten geblazen. Langzaam maar zeker worden die heuvels hoger en de inspanning die we daardoor moeten leveren ook pittiger. De dorpjes die we passeren worden met alle vakwerkhuisjes steeds doppiger. Kortom: dit is het plaatje dat we zo graag tijdens vakanties zien!

En ook de zon helpt mee, want steeds meer komt deze achter de wolken vandaan. Een heerlijke dag dus, die wordt bekroond met de camping in Warburg alwaar we gepland hebben te overnachten. Zodra we daar arriveren melden we ons eerst -zoals het hoort- bij de receptie. Daar zit een Duitse dame op leeftijd die ons eerst naar het tentenveld dirigeert om onze tent op te zetten. “Over tien minuten is er koffie!” aldus de kordate eigenaresse. 

Monoloog

Wij pakken onze doorweekte spullen ondertussen uit in een poging deze te drogen. Maar al snel wordt ons bevolen naar het terras te komen voor de koffie, samen met 3 andere, net gearriveerde Nederlandse kampeerders. Daar ontrolt zich vervolgens een merkwaardig schouwspel. De eigenaresse zet zich aan het hoofd van de tafel en begint een monoloog waar geen speld tussen te krijgen valt. Een korte samenvatting van de onderwerpen die passeren:

• De kat des huizes die het zicht in 1 oog mist. Het beest is enkele jaren geleden aangereden door -waarschijnlijk- een Nederlander.
• De hoge waterstand van de Diemel in 1965
• De Canadezen die na de oorlog een pontonbrug hebben aangelegd.
• Het overlijden van diverse familieleden
• De motorclub uit Assen die onlangs op de camping stond
• De valpartij die zij vorig jaar op de trap van haar woning doormaakte
• Het eten dat zij gekookt heeft voor 20 mensen als bedankje voor de torenhoge kosten die de dierenarts heeft moeten maken om haar kat na de aanrijding te redden
• Het Nederlandse meisje dat eergisteren stond te schreeuwen omdat er een sprinkhaan in de tent zat. “Gewoon oppakken en uit de tent flikkeren, klaar is Heinrich!”
• De slechte recensie op Google die haar ten deel is gevallen, volkomen onterecht
• De schade die de tegelvloer oploopt door de metalen plaatjes die wielrenners onder hun schoenen hebben
• Etc.enz.

Ik realiseer me dat dit slechts een gedeelte is van de onderwerpen die over ons werden uitgestort.  Net op het moment dat wij met een schuin oog kijken naar de lucht die zwaar gaat betrekken beveelt mevrouw nog een tweede kopje koffie te nemen. Geen ontkomen aan. En opnieuw worden we onthaald op een langdurige overdaad aan informatie. En dan gaat het fout.

De weersgoden besluiten niet langer te wachten en openen alle sluizen. Een regenbui van jewelste barst los boven de camping. Al onze uitgehangen spullen zijn binnen enkele seconden flink nat. De tent was nog doorweekt en wordt nu alleen maar nog natter. In de plens probeert René nog de tent op te zetten, maar deze valt bijna letterlijk om onder zoveel regengeweld.

Klamme boel

De bui duurt uiteindelijk 1,5 uur, een periode waarin we allen maar kunnen wachten op betere tijden. Wanneer dat moment daar is richten we alsnog de tent in, maar het mag duidelijk zijn dat het daar een viezige klamme vertoning is. Naja, brand is erger zullen we maar zeggen. ‘s Avonds besluiten we door omstandigheden niet zelf te koken, maar op basis van het advies van de eigenaresse naar restaurant De Bierquelle in het dorp te gaan. Hier belanden we in zo’n heerlijk oubollig 70-er jaren schnitzelrestaurant met investeringsachterstand. Niets mis mee. We hebben daar een leuke avond met Kock uit Alkmaar, een docent uit het MBO die vanuit Praag komt fietsen en met ons gezellig een vorkje meeprikt. 

Wanneer we terugfietsen naar de camping hangen er zware mistbanken boven het land. Een mooi gezicht, maar ook een garantie dat onze natte huishouding vannacht niet aan drogen toe zal komen. Nou ja, eerst maar slapen, morgen zien we wel verder….