We proberen tijd te rekken. We slapen langer uit dan normaal, treuzelen met inpakken en ontbijten. Maar wat we ook doen: Het geplens buiten het hotel wordt niet minder. We zullen eraan moeten geloven…. Er wacht deze morgen wéér een nat pak op ons.

Als er iets is waar we in de zomervakantie niet vrolijk van worden, dan is het wel de wetenschap dat je willens en wetens de regen in gaat stappen…. Maar hoe het ook zij, we zullen op pad moeten want op ons wacht reisdoel Tsjechië, en da’s toch ook wel weer bijzonder. Dus laden we onze fietsen op en rollen vanuit ons hotel in Fichtelberg naar beneden om de hoofdroute weer op te pakken. En ook die route maakt een stevige afdaling, waardoor we binnen 2 kilometers volledig doorweekt en koud zijn. Zo, die vuurdoop hebben we maar weer gehad!

Getverdemme

Daarna volgt – eerlijk is eerlijk- een minder leuke trip. De regen is intens, de temperatuur is totaal niet zomers, en de wolken hangen laag boven het land zodat er van enig uitzicht vrijwel geen sprake is. En dat is jammer, omdat we uit de informatie van het routeboekje kunnen opmaken dat dit deel van de route landschappelijk heel fraai is. Daarbij komt dat het traject behoorlijk heuvelachtig is, en dat is in onze benauwende regenpakken geen prettige ervaring.

Maar… ergens na 13.00 uur stopt het met regenen. En dan gaat al snel het regenpak uit. Wat later laat héél voorzichtig de zon zichzelf zien, zodat het zelfs nog aangenaam wordt. Tegen die tijd karren we net door de bossen naar de landgrens toe. De laatste dorpjes aan de Duitse zijde van de grens maken een wat troosteloze indruk; leegstaande fabrieken ( zoals van het beroemde Arzberg aardewerk) en verstilde dorpjes.  En dan plotseling, ergens midden in de bossen, zien we een bord dat de grens tussen Duitsland en Tsjechië aangeeft. Fotooooo!

Welkom in Tsjechië

Dat hebben we maar weer gehaald. Altijd een mooi moment. Direct over de grens worden we ondergedompeld in de mores van Tsjechië. De aanwijzingen op borden zijn totaal onbegrijpelijk. Taal is sowieso dingetje want men spreekt hier nauwelijks een vreemde taal. In het gedeelte waar we nu zijn kun je nog wel met Duits aankomen, maar Engels is al een station te ver. 

Zodra we de grens passeren is het ook over met fietspaden. We worden direct een doorgaande regionale weg opgejaagd waar er stevig wordt doorgereden. Een beangstigende ervaring, want we kunnen alleen maar fietsen op de vluchtstrook die ook her en der geblokkeerd wordt door geparkeerde auto’s. We zijn blij wanneer we deze weg kunnen verlaten; het bospad wat we terug krijgen is echter ook van een uitdagend karakter. Een stoere MTB-er zou er blij van worden, maar wij met onze beladen fietsen niet echt.

Zo worden binnen enkele kilometers al onze voordelen over dit land keihard ingekopt, vooroordelen die we een aantal jaren geleden hebben opgedaan tijdens onze vakantie naar Praag. Maar niet gezeurd, want we arriveren in Cheb, het geplande einddoel voor deze dag. En eerlijk is eerlijk, deze plaats ziet er behoorlijk netjes aangeharkt uit met een fraaie stadsmuur en een indrukwekkend centraal plein.

Aangezien een camping in Cheb niet voorhanden is ( en we het fietsen ook wel wat zat zijn) wordt er een hotel geboekt in het centrum van de stad. En dat is waar we nu zijn. En in Cheb noteren we nog een aangename kant van Tsjechië: de prijzen van de horeca. Voor een habbekrats scoren we een aardige avondmaaltijd en drankjes. Altijd prettig, toch?

Morgen reizen we verder. Het einddoel hebben we nog niet echt bepaald, dit hangt af van wat we onderweg zoal tegenkomen.