Zo, de rustdag in Regensburg zit er weer op. We hebben heerlijk een dagje de toerist uitgehangen, wat inkopen gedaan, in de Donau gedobberd en ‘s avonds in de lokale  biergarten een afscheidsborrel gedronken. Regensburg, een leuke stad!

En nu is het tijd om op te stappen voor de laatste 3 etappes van deze vakantie. Voor ons liggen nog 168 kilometers naar hartje München. We verdelen die afstand over 3 dagen; op die manier hoeven we in de zomerse hitte geen dwaze dingen uit te halen. Want hitte, die is er :-{ Waar we in de eerste weken van de vakantie hunkerden naar een beetje zonneschijn, daar zoeken we nu naar meer schaduw.

Ook vandaag, wanneer we de camping verlaten, brandt de zon er al ongenadig op los. We volgen het fietspad langs de Donau en vinden af en toe wat schaduw onder de naastliggende bomen. De omgeving van de Donau is daarbij behoorlijk mooi, omgeven door heuvels waar af en toe ook indrukwekkende kale rotsen uit te voorschijn komen.

Het is tegen een uur of 12 wanneer we bij de plaats Kelheim komen. Hier kopen we nog een broodje, en daarna volgt een klimmetje waar het routeboekje al over had verteld. Een klimmetje….? Je bedoelt: een retesteil bospad zonder einde. En dat op een dag dat de thermometer inmiddels 34 graden aangeeft. Herinneringen aan een zelfde soort klim in Tsjechië komen naar boven….

Petra’s fiets trekt de heuvel nog net, maar René moet opnieuw capituleren en zijn fiets met het gewicht van een Leopard-tank vervolgens naar boven duwen. Halverwege het traject zijn beide avonturiers helemaal afgewerkt. Op een grasveldje komen we op adem en bestudeert René het routeboekje nog eens. Daar ontwaart hij in de buurt een goed geasfalteerde autoweg. We stoppen met de rest van de klim en maken ons eigen plan, dat wonderwel goed uitpakt. Want al heel snel mogen we op de -gelukkig rustige – autoweg zaaaaaalig afdalen èn afkoelen in de rijwind. 

Het resterende deel van de route vandaag is nog wel heuvelachtig maar beter te doen dan die verschrikkelijke bosweggetjes. Daar gaan we volgend jaar bij het plannen beter op letten. Nu tuffen we onder een brandende zon de resterende kilometers weg naar de camping in Bad Gögging.  Hier treffen we een nagelnieuw complex aan. Uit alles blijkt dat de camping nog maar net geopend is. Het sanitair is van een ongelofelijke kwaliteit en feitelijk mooier dan we thuis gewend zijn. Het kampeerveld ligt er strak bij maar biedt door het ontbreken van volgroeide bomen nog vrij weinig schaduw. Wij weten echter een plekje te bemachtigen waar het zowel ‘s avonds als de volgende ochtend goed toeven is.

En zo is deze dag ook weer voorbij gegaan. Een bijzondere dag, want het is ook de verjaardag van Petra. Omdat het dorpje waar we nu zijn niet zoveel culinaire mogelijkheden biedt blijft het traditionele verjaardagsetentje even uit. Maar dat halen we zonder twijfel in München wel weer in!