Vandaag gaan we afscheid nemen van Tsjechië. We gaan op pad naar Bayern waar we – na 1 week van afwezigheid- nu iets zuidelijker in terugkeren. Om precies te zijn bij de plaats Furth im Wald, maar daarvoor moeten we eerst nog zo’n 40 kilometers afleggen.

Nadat we afscheid hebben genomen van ons veel te dure pension karren we onder een wolkeloze hemel prettig over het Tsjechische land. Dorpje in, dorpje uit, het is een ritme dat we de afgelopen dagen zo hebben leren kennen. En opnieuw is het af en toe behoorlijk heuvelachtig. Onder de morgenzon is dat nu nog goed te doen.

Ergens eind van de ochtend rijden we Domazlice binnen. En over die plaats hadden we in ons pension al gehoord dat er de jaarlijkse kermis plaatsvindt. En niet zo’n beetje ook. Duizenden mensen zijn uitgelopen voor dit jaarlijks terugkerende spektakel dat bestaat uit een mega-braderie en een mega-kermis. We proberen zo goed en zo kwaad met onze zwaar beladen fietsen een weg te banen door de mensenmenigte. Opmerkelijk detail is dat op dit relatief vroege ochtenduur er al op uitgebreide schaal alcohol ingenomen wordt. Wanneer René buiten staat te wachten op Petra die wat boodschapjes doet ziet hij al diverse mannen langslopen die zo’n beetje de hele breedte van de straat nodig hebben.

Klederdracht

Veel leuker zijn de Tsjechen die zich voor dit feest in traditionele klederdracht hebben gestoken. Heren in gele broek, witte kousen en blauw singlet. Dames in een bloemig jurkje met een groot geborduurd hart op de rugzijde. Trots laat een gezinnetje zich door René fotograferen. Hoe leuk is dat!

Na al het feestgedruis klimmen we weer op het ros voor de laatste kilometers in Tsjechië. Eerste fietsen we langs het fraaie plaatsje Babylon, dat gelegen aan een meer, bijna Zwitsers aanvoelt. Vervolgens volgt de ‘eindserenade’ die we niet snel zullen vergeten…

Living hell

We schreven al eerder dat fietsen in Tsjechië naar ons idee nogal in de kinderschoenen staat. We worden op de slotkilometers op ons wenken bediend. Het laatste traject is een soort living hell voor fietsers. Eerst moeten we ruim 6 kilometer over een regionale weg fietsen waar 100 km gereden mag worden. Doodeng, want er is geen vluchtstrook of fietsstrook; bij elke passerende auto houd je je hart vast…..

Vlak voor de grens verlaten we deze weg en worden we door 2 gehuchten gestuurd die volledig volgebouwd zijn met panden waar je kunt gokken of de oudste beweging ter wereld kunt maken. Wanneer we dat gepasseerd zijn wacht er tenslotte een landweggetje op ons……. Niet normaal….. de weg loopt zo’n 200 meter werkelijk verticaal omhoog, en is voorzien van schots en scheef liggende betonplaten.

Petra weet het nog te managen om haar fiets met maximale behulp van de Pendixmotor boven te krijgen, maar de fiets van René valt volledig stil. En alsnog op gang komen is onmogelijk, zo steil is de weg. Er resteert niets anders dan de loodzware fiets naar boven te duwen. Daar aangekomen zijn beide avonturiers tijdelijk total loss. Heel bijzonder om een vakantieland zo op je wenkbrauwen te verlaten………

Terug in Duitsland

Na 10 minuten te zijn bijgekomen vervolgen we de route, die nu in Duitschland zijn vervolg krijgt. En daar worden we gelijk blij van: keurig geasfalteerde fietspaden, duidelijke aanwijzingen en een prachtig uitzicht op het dal waar ons eindstation Furth ligt. En daar aangekomen zijn we sowieso ons leed snel vergeten, want het plaatsje staat volledig op z’n kop vanwege de jaarlijkse Drakenspelen en de Gartenschau. Dat hebben wij weer…

En zo kan het gebeuren dat we ons ‘s avonds terugvinden in een dorpje dat volledig is afgeladen met lederhosen en dirndls. Hoorngeschal klinkt door de straten. Drank vloeit rijkelijk: We zullen weten dat we in Bayern zijn! Tot zover de belevenissen van vandaag. Fijn dat we weer in Germania zijn, morgen wordt ons een vrijwel vlakke etappe beloofd naar het plaatsje Nittenau. Voor nu eerst even lekker onder het wolletje!